بازیگران برای ارائه‌ی اجرایی قابل‌قبول، معمولاً هر چالشی که پیش رویشان قرار گیرد را می‌پذیرند. گاهی اوقات این چالش‌ها شامل افزایش یا کاهش وزن مشخصی است یا همکاری با مربی‌ای که بتواند لهجه خاصی را به آن‌ها آموزش دهد. حتی ممکن است که بازیگر شخصیت جدیدی را بپذیرد و در طول زمان تولید فیلم در آن شخصیت بماند. صرف‌نظر از نوع شخصیت، هر بازیگری روش متفاوتی برای فرو رفتن در پروژه و آماده‌سازی خود برای ایفای آن نقش دارد. هرچند، گاهی این آماده‌سازی، تولید یا حتی تماشای فیلم می‌تواند بر سلامت روان بازیگران اثر منفی بگذارد. به دلایل مختلف، آن آمادگی فیزیکی و روانی برای ایفای نقش، به‌ویژه با توجه به منبع اقتباس، می‌تواند به بخشی جدایی‌ناپذیر از بازیگر بعد از پایان فرآیند تولید فیلم تبدیل شود. برخی دیگر نیز با توجه به حد و مرزهایی که خودشان تعیین کرده بودند یا با پیروی از دستورات تیم هنری، چنین شرایطی را در طول فیلمبرداری تحمل کرده و به وضعیت روانی خود آسیب زدند. در این لیست به بازیگرانی می‌پردازیم که به خاطر نقششان نامزد اسکار شدند و یا از عرصه بازیگری خداحافظی کردند. همراه مجله آنلاین باشید.
آدرین برودی در The Pianist
آدرین برودی در The Pianist
آدرین برودی نقش ووادیسواف اشپیلمان را در فیلم The Pianist محصول سال ۲۰۰۲ بازی کرد و این نقش او را به شهرت زیادی رساند. با اینکه او برای این نقش جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش اول را دریافت کرد، اما با مشکلات روانی نیز مواجه شد.
هنگامی که The Pianist اکران شد، برودی به صورت داوطلبانه درباره مشکلاتی که پس از پایان فیلمبرداری با آن‌ها روبرو شد، صحبت کرد. او برای آماده شدن برای نقش خود، روزها و ساعت‌ها پیانو می‌نواخت و برای به تصویر کشیدن دقیق‌تر شخصیتش، ۱۴ کیلوگرم وزن کم کرد. برای آماده‌سازی بیشتر، او به اروپا مهاجرت کرد و زندگی ساده‌ای را در پیش گرفت. در مصاحبه‌ای با بی‌بی‌سی در سال ۲۰۰۳ گفت: “آپارتمانم را ترک کردم، ماشینم را فروختم. تلفن‌ها را قطع کردم و آنجا را ترک کردم. دو کیف و کیبورد خود را برداشتم و به اروپا رفتم.”
بعد از اینکه زندگی‌اش را به شدت تغییر داد، بازگشت به خانه و عادت کردن دوباره به آنجا برایش بسیار دشوار بود. او توضیح داد: “بعد از اینکه فیلم ساخته شد، تقریباً نیم سال طول کشید تا به حالت عادی برگردم.” یک دهه بعد، برودی همچنان درباره تجربه‌هایش در این پروژه صحبت می‌کرد. او در جشنواره فیلم لوکارنو در سال ۲۰۱۷، در مصاحبه‌ای با ایندی‌وایر گفت: “یک سال بعد از The Pianist من افسرده بودم. من به خاطر چیزهایی که در ساخت آن فیلم پذیرفتم و آگاهی‌هایی که به لطف اتفاقات آن کسب کردم، حال بسیار بدی داشتم. اما میزان فداکاری که باید انجام دهید، از پروژه‌ای به پروژه دیگر متفاوت است.”
بیشتر بخوانید : بیوگرافی محسن کیایی؛ زندگی شخصی، کارنامه هنری و حواشی
آن هثوی در Les Misérables
آن هثوی در Les Misérables
بدون شک، آن هثوی یکی از مشهورترین بازیگران حال حاضر است، اما شاید بسیاری از آسیب‌هایی که یکی از نقش‌هایش به او وارد کرده، آگاه نباشند. نقش او به عنوان فانتین در Les Misérables برایش اهمیت زیادی داشت، زیرا در گذشته، مادرش در تور موزیکال این اثر شرکت داشت. به هر حال، این موضوع مانع از آماده شدنش برای فیلم و تأثیر شدیدش بر سلامت روانی‌اش نشد.
هثوی برای آماده شدن برای نقشش یک رژیم سختگیرانه و وعده غذایی محدود به بلغور جو را دنبال کرد و توانست ۱۲ کیلوگرم وزن کم کند. این بازیگر در مصاحبه‌ای با ووگ اعلام کرد: “من باید نسبت به آن وسواسی نشان می‌دادم – اینکه وضعیت در حال مرگش را به تصویر بکشم. وقتی درباره آن تجربه فکر می‌کنم – و به هیچ وجه آن را قضاوت نمی‌کنم – حقیقتاً یک مقداری جنون محض بود.” شیفتگی او نسبت به این شخصیت، برایش جایزه اسکار را به ارمغان آورد.
او اضافه کرد: “من از لحاظ احساسی و فیزیکی در یک حالت فقدان بودم. وقتی به خانه می‌رفتم، نمی‌توانستم به این آشوبی که در دنیا وجود دارد بدون عذاب وجدان واکنش نشان دهم.” او از حمایت‌های شوهرش در آن زمان نیز قدردانی کرد. در ادامه حرف‌هایش گفت: “وقتی که من همه چیز را رها کردم، مربوط به زمانی بود که در Rachel Getting Married بازی کردم، وقتی که کار تمام شد کسی نبود که منتظرم باشد. اما این بار آدام [شالمن] پیشم بود. او متوجه بود دارم چه کاری انجام می‌دهم و کی هستم و در آن موقعیت از من حمایت کرد و خیلی فوق‌العاده بود.”
تماشای آنلاین فیلم و سریال در : آپارات
بیل اسکارشگارد در It
بیل اسکارشگارد در It
بیل اسکارشگارد به خاطر نقش‌هایش در فیلم‌های ترسناک شناخته می‌شود، از جمله کیث در Barbarian و میکی در Villains. با این حال، این نقش‌آفرینی او به عنوان پنی وایز در فیلم‌های اقتباسی It و It: Chapter Two بود که نام او را به عنوان یکی از بازیگران برجسته این ژانر به ثبت رساند.
او با به تصویر کشیدن یکی از ترسناک‌ترین موجودات خلق شده توسط استفن کینگ، مخاطبان را به وحشت انداخت، اما از عواقب روانی آن نیز نتوانست بگریزد. در مصاحبه‌ای با EW، اسکارشگارد درباره تبدیل شدن به پنی وایز صحبت کرد: “من دوست دارم با هر شخصیتی که نقشش را بازی می‌کنم ارتباط برقرار کنم. پنی وایز و بیل هم به نوعی در یک رابطه بودند.” او همچنین اضافه کرد: “این یک رابطه بسیار مخرب بود.”
اگرچه او از بازی در نقش پنی وایز لذت برد، بعد از پایان فیلمبرداری، بازیگر “رویاهای واضح و عجیبی درباره پنی وایز” در حالت‌های مختلف، هنگام بازگشت به خانه‌اش در سوئد داشت. اسکارشگارد ادامه داد: “او در حالت دیگری بود که من با او سر و کار داشتم، انگار که پنی وایز یک موجود جدا از من بود، و من به عنوان پنی وایز در موقعیت‌هایی بودم که برایم خوشایند نبودند.”
اگرچه او آن‌چنان به خاطر دیدن دلقک در رویاهایش ناراحت نمی‌شد، از این بابت خوشحال بود که توانست به نوعی از شر آن شخصیت خلاص شود. او اضافه کرد: “برای من مثل یک جن‌گیری بود – داخل بدنم زندگی می‌کرد و من از شر زهرهای پنی وایز خلاص شدم.”
دنیل دی لوئیس در Phantom Thread
دنیل دی لوئیس در Phantom Thread
فیلم Phantom Thread دنیل دی لوئیس را به افسردگی عمیقی دچار کرد که در نهایت، منجر به بازنشستگی او از این صنعت شد. این بازیگر به خاطر نقش‌آفرینی‌هایش به عنوان رئیس‌جمهور آمریکا، آبراهام لینکلن در فیلم Lincoln و دنیل پلینویو در There Will Be Blood شناخته می‌شود، اما این نقش رینولدز وودکاک، خیاط معروف، بود که منجر به اعلام بازنشستگی او از بازیگری شد.
او که بازیگری به سبک متد را دنبال می‌کند، برای آماده شدن در نقشش به تماشای نمایش‌های مد دهه چهل و پنجاه میلادی پرداخت، حرفه‌ای‌های این صنعت را زیر نظر گرفت و حتی لباس‌هایش را خودش دوخت. او در فرآیند خلاقانه‌ای غرق شد که مخاطبان شاهد درگیری شخصیتش با آن بر روی پرده سینما بودند، و این کار را بدون اینکه بداند قرار است آخرین کارش باشد، انجام داد. او به W Magazine گفت: “قبل از ساختن فیلم، من نمی‌دانستم که قرار است بازیگری را کنار بگذارم.” تابستان سال ۲۰۱۷، چند ماه قبل از اکران Phantom Thread، او در بیانیه‌ای اعلام کرد که “دیگر به عنوان یک بازیگر فعالیتی نخواهد داشت.”
او به W Magazine توضیح داد: “آگاه هستم که دادن چنین اعلامیه‌ای نامتعارف به نظر می‌رسد، اما من نمی‌خواستم که بازیگری را دیگر ادامه دهم.” او خاطر نشان کرد که خودش و کارگردان اثر، پل توماس اندرسون، بعد از ساختن فیلم “تحت فشار حس غمگینی قرار گرفتند.” دی لوئیس اعتراف کرد که هنوز فیلم را ندیده و برنامه‌ای برای دیدنش ندارد. او درباره تصمیمش گفت: “این دلیل اصلی نبود که غم به سراغم آمد. این اتفاق حین فیلمبرداری رخ داد، و من علت آن را نمی‌دانم.”
بیشتر بخوانید : جدیدترین انیمیشن های ۲۰۲۴ که حتما باید ببینید! این انیمیشن ها را از دست ندهید .
جیمی فاکس در Ray
با نقش‌آفرینی در ژانرهای مختلف در طول دهه‌های گذشته، جیمی فاکس به یکی از بازیگران برجسته سینما تبدیل شده است. بازی او در فیلم بیوگرافی Ray در نقش ری چارلز، یکی از تحسین‌شده‌ترین عملکردهایش بوده که جوایزی از جمله اسکار، بفتا، گلدن گلوب، NAACP و SAG به عنوان بهترین بازیگر مرد را برای او به ارمغان آورده است. با اینکه Ray جایگاه فاکس را در این صنعت تثبیت کرد و تا به کنون موفق‌ترین نقش او بوده است، جنبه‌هایی از پروسه فیلمبرداری باعث شد که این بازیگر دچار حملات عصبی شود.
کارگردان فیلم، تیلور هکفورد، در طول فیلمبرداری پلک‌های فاکس را با چسب بست. به جای اینکه مخاطبان پلک‌های فاکس را ببینند، او از پلک‌های مصنوعی آسیب‌دیده استفاده می‌کرد تا ظاهر چارلز را تقلید کند. فاکس به نیویورک تایمز گفت: “تصور کنید که برای چهارده ساعت در روز چشم‌هایتان بسته باشد. این مثل زندانی شدن است.” جیمی فاکس با این شرایط در طول دو هفته اول فیلمبرداری دست و پنجه نرم می‌کرد. او احساس ترس و وحشت داشت و دچار حملات عصبی می‌شد و اینکه نمی‌توانست ببیند، حقیقتی بود که دیگر بازیگران و عوامل سازنده فیلم فراموش کرده بودند.
فاکس برای بازی در نقش این موسیقی‌دان معروف از نظر بدنی نیز تغییر کرد. او با ترکیبی از روزه، رژیم و ورزش توانست ۱۴ کیلوگرم وزن کم کند تا بتواند ظاهر ری را که از سرطان کبد رنج می‌برد، به نمایش بگذارد. بازیگر خاطر نشان کرد: “یک مدت زمان چهار روزه بود که من با خودم می‌گفتم: چه بلایی دارد سر مغز و بدنم می‌آید؟” او همچنین اشاره کرد که تغییر رژیم غذایی سالمش به یک غذا نخوردن طولانی مدت برای کاهش وزن، بسیار دشوار بود.
جنت لی در Psycho
جنت لی در Psycho
جنت لی به مدت پنج دهه در عرصه سینما فعالیت کرد، اما بسیاری همیشه او را با نقش‌آفرینی‌اش به عنوان ماریون کرین در Psycho آلفرد هیچکاک به یاد خواهند آورد، نقشی که او را به مرکز توجه رساند. حتی تا به امروز، سکانس حمام یکی از معروف‌ترین – و وحشتناک‌ترین – صحنه‌های تاریخ سینما است. در مصاحبه‌ای در سال ۱۹۸۴، بازیگر بیان کرد که چگونه بعد از اتمام فیلمبرداری زندگی‌اش بسیار تغییر کرد.
جنت لی در سال ۱۹۸۴ به اد گراس، که بعدها در جهان زن (Woman’s World) منتشر شد، گفت: “من دیگر دوش نگرفتم و فقط در وان حمام می‌کردم. وقتی در جایی هستم که می‌توانم در وان حمام کنم، اول مطمئن می‌شوم که پنجره‌ها و درهای خانه بسته هستند. همچنین، من در دستشویی را باز و پرده‌های حمام را کنار می‌زنم. همیشه رو به روی در می‌ایستم و نگاه می‌کنم و برایم مهم نیست سر دوش به کدام سمت است.” همان‌قدر که مخاطبان از آن صحنه وحشت‌زده شدند، این بازیگر نیز ترسیده بود.
به علاوه اینکه بعد از Psycho دیگر دوش نمی‌گرفت، او نامه‌های نگران‌کننده‌ای را دریافت می‌کرد. او ادامه داد: “افرادی بودند که Psycho حالشان را بد کرده بود و کسانی هم بودند که فیلم را به عنوان راهی برای خالی کردن شیاطین درونی‌شان دیده بودند. من نامه‌های زیادی دریافت کردم که به من می‌گفتند قرار است با من همان کاری را بکنند که نورمن بیتس با ماریون کرین کرد.” پلیس درگیر ماجرا شد، سرعت آمدن نامه‌ها کاهش یافت، اما دریافت کردنشان همچنان ترسناک بود.
جیم کری در Man on the Moon
جیم کری یک ستاره کمدی است، اما این به معنای آن نیست که نقش‌های دراماتیک را امتحان نکرده است. فیلم بیوگرافی درام-کمدی Man on the Moon گواهی بر این موضوع است. کری نقش اندی کافمن، کمدینی که سعی دارد جایگاه خود را در این صنعت پیدا کند، ایفا می‌کند. این اثر بر اساس زندگی واقعی کافمن، هرچند با کمی تغییر، ساخته شده است.
برای فرو رفتن در نقشش، جیم کری تصمیم گرفت که در طول مدت ساخت فیلم از شخصیتش خارج نشود، تا جایی که در صحنه فیلمبرداری به شیوه‌هایی رفتار می‌کرد که به آن افتخار نمی‌کرد. این بازیگر در مصاحبه‌ای با لس آنجلس تایمز گفت: “یک جایی در پس‌زمینه، یک قسمت کوچکی از جیم بود که می‌گفت ‘نه! تو نباید این کار را بکنی!’ ولی من واقعاً هیچ کاره بودم.” بسیاری از این رفتارها فیلمبرداری شدند، اما تصاویرشان در آن زمان منتشر نشدند.
به دلیل اینکه به مدت چهار ماه در این شخصیت زندگی کرد، بازگشتن به خود واقعی‌اش برای جیم کری دشوار بود. این بازیگر گفت: “من به خودم نگاه می‌کردم و می‌گفتم: ‘من دقیقاً به چه چیزی باور دارم؟’ و این یک پروسه بود.” اگرچه سخت بود، اما کری در طول این تجربه، بیشتر درباره خود آموخت. او ادامه داد: “این پروسه برای مدتی این‌طور بود که ‘اوه، حتی با اینکه این واقعی نیست، حتی با اینکه درست نیست’ اولاً آزاردهنده است چون یک جور مرگ است. دوماً، دیر یا زود، من به این باور خواهم رسید و خواهم فهمید که ‘هیچکدام از این‌ها من نیستم.'”
کیت وینسلت در The Reader
کیت وینسلت به دلیل اجراهای متنوعش شناخته می‌شود، اما نقش هانا اشمیتز در The Reader به یکی از دشوارترین نقش‌های او تبدیل شد. این نقش برای او اولین جایزه اسکار را (بعد از پنج نامزدی قبلی‌اش) به دست آورد. آماده‌سازی که او برای ایفای نقش هانا تجربه کرد شامل یادگیری درباره هولوکاست و تمرین لهجه بود، و این برایش تبدیل به تجربه‌ای دردناک شد.
The Reader براساس کتابی با همین نام به نویسندگی برنارد اشلینک است. وینسلت در یک مصاحبه با هاف پست در سال ۲۰۰۹ اظهار داشت که “در موقعیت دشواری قرار گرفته بود” تا خودش را با شخصیتی از این کتاب بسیار محبوب وفق دهد. او احساس می‌کرد که دیگران انتظارات بالایی از او برای به تصویر کشیدن درست شخصیت هانا، از لهجه‌اش تا بی‌سوادی‌اش، داشتند.
برای آماده شدن، بازیگر درباره این بازه زمانی تحقیق کرد. وینسلت ادامه داد: “بار اولی که شما یک مستند درباره اردوگاه‌ها می‌بینید، هرچیزی که درباره هولوکاست هست را مطالعه می‌کنید، شما دیگر نمی‌توانید از آن نقطه برگردید. من همچنان توسط چیزهایی که در طول مدت آماده‌سازیم دیدم وحشت زده و ناراحت هستم. بعضی اوقات من مجبور می‌شدم که دیگر ادامه ندهم به دلیل اینکه فکر می‌کردم “هرچیزی که تا الان لازم بوده را فهمیدم، من دیگر واقعاً متوجه شدم.” اگرچه وینسلت توانست برای این نقش آماده شود، اما تجربیاتی که او دید تاثیرگذار بودند.
کایل ریچاردز در Halloween
بسیاری ممکن است کایل ریچاردز را از The Real Housewives of Beverly Hills شناسایی کنند به عنوان یکی از نقش‌های اصلی، اما این رئالیتی شو آغاز کار این بازیگر نبود. او مسیر حرفهای خود را با حضور در یکی از قسمت‌های Police Women شروع کرد. پس از آن، در نوزده قسمت از سریال Little House on the Prairie و تعدادی فیلم دیگر به ایفای نقش پرداخت. اگرچه Halloween اولین فیلم ترسناک او نبود، اما پس از اتمام فیلمبرداری آن او را وحشت زده کرد.
او در نقش لیندزی والاس، در اولین فیلمی از فرنچایزی که به شناخته شده‌ترین فرنچایز سینمای ترسناک تمام تاریخ تبدیل شد، بازی کرد. ریچاردز به هالووین در مصاحبه با دیلی نیوز در سال ۲۰۱۳ گفت:”من برای درک دقیق اتفاقات در طول فیلمبرداری بسیار جوان بودم.” مادرش فکر می‌کرد که “این یک فیلم دیزنی است” و به همین دلیل، بهترین دوستش را در مراسم پخش فیلم دعوت کرد.
او افزود:”به طور واضح مناسب برای کودکان نبود و هر دو ما وحشت زده شدیم. من هیچ ایده‌ای نداشتم که چرا در این پروژه شرکت کردم.” فیلم به قدری او را ترسانده بود که او اعتراف کرد که ساعات خوابش را تغییر داد. او گفت:”واقعاً بسیار ترسناک بود و من تا پانزده سالگی همیشه کنار مادرم می‌خوابیدم.” بعد از تجربه Halloween، ریچاردز همیشه احساس نگرانی کرد و نسبت به هر چیز یا کسی ناراحت بود که ممکن بود ناگهان سر راه او قرار بگیرد. “به نظر من این باعث شد که دیگر هرگز تصمیم به بازی در فیلم‌های ترسناک نگیرم.”
ناتالی پورتمن در Black Swan
ناتالی پورتمن در Black Swan
یکی از مشهورترین نقش‌های ناتالی پورتمن، نینا سایرز Black Swan است. داستان رقاص باله جوانی را پیگیری می‌کند که در تلاش برای اثبات خودش است، اگرچه باید با رقصنده دیگری به نام لیلی (میلا کونیس) رقابت کند که نقش قوی سیاه را بهتر از او بازی می‌کند.
فرآیند آماده‌سازی پورتمن بسیار دشوار بود، او در طول یک سال ساعت‌ها در روز به رقص باله مشغول بود و با رژیم غذایی سختگیرانه، ده کیلو وزن کم کرد. این بازیگر در یک مصاحبه با انترتیمنت ویکلی (که هاف پست آن را آرشیو کرده) اظهار کرد:”شب‌ها بود که واقعاً فکر می‌کردم که قرار است بمیرم. این اولین بار بود که متوجه شدم ممکن است به اندازه کافی درون یک شخصیت فرو روم و بعداً به سوی نابودی پیش بروم.” در طول تمرینات و فیلمبرداری، پورتمن چندین آسیب دیدگی داشت. سر او به حدی آسیب دید که مجبور به تست M.R.I شد، ناخن‌های پایش آسیب دیده بودند و دنده‌هایش نیز جا به جا شده بودند.
پس از پایان تولید فیلم، پورتمن دچار مشکلات بازگشت به زندگی روزمره شد. این بازیگر به ام تی وی اظهار کرد:” من به لحاظ فیزیکی و روحی، بعد از این تجربه مشکلات عصبی داشتم. این اولین بار بود که از لحاظ فیزیکی و احساسی زیر فشار قرار گرفتم.” در آن زمان، پورتمن ادعا کرد که “می‌دانست که این نقش تا پنج سال آینده چه تاثیری روی او خواهد گذاشت.” بعد از دهه، او نشان داد که کارهایش مبتنی بر روش بازیگری نبوده و واقعاً “او به شدت درگیر نقشش شده بود.”
بیشتر بخوانید : ۱۰ فیلم حماسی تجربی که به آثار سینمایی دیگر شباهتی ندارند
شلی دووال در The Shining
بی‌گمان کوبریک با فیلم The Shining، تغییرات مهمی را در سبک وحشت ایجاد کرد که تا امروز در سینمای وحشت مدرن قابل مشاهده است. اما مانند هیچکاک، کوبریک از بازیگرانش انتظارات بالایی داشت و آن‌ها را تحت فشار قرار می‌داد. بسیاری از بازیگران این فشارها را مدیریت می‌کردند اما شلی دووال نتوانست به خوبی از بند وحشت شخصیتش و فضای فیلم فرار کند.
کوبریک بارها و بارها بازیگر را در شرایط دشوار نقش خود گرفته و او را مجبور به تجربه‌ی مداوم در نقشش می‌کرد که برای نفس گرفتن فرصت کمی داشت. دووال بارها احساس مریضی می‌کرد و از کوبریک می‌خواست کمی آسان‌تر با او رفتار کند. به گفته نیکلسون، کوبریک با دووال به یک شخصیت کاملاً متفاوت تبدیل می‌شد. اگرچه کوبریک هیچگاه ادعاهای دووال را قبول نمی‌کرد، اما اثرات این نقش روی او روشن و واضح است.
دووال نیاز به مراقبت‌های روانی دارد و در واقعیت، در وضعیتی است که شخصیتش در The Shining آن را تجربه کرد. او باور دارد که قادر به دیدن ارواح است و حتی روح‌هایی از جمله رابین ویلیامز فقید به او مراجعه می‌کنند. داستان شلی دووال، که مدت‌ها به عنوان یکی از جذاب‌ترین زنان هالیوود شناخته می‌شد، بسیار ناراحت‌کننده است و نشان می‌دهد که کمال‌گرایی ممکن است تاثیرات جبران‌ناپذیری بر بازیگران بگذارد.
تام هنکس در Cast Away
تام هنکس در Cast Away
تام هنکس، به خاطر بازی‌هایش در فیلم‌هایی مانند Forrest Gump و Big، جزو بازیگران معروف شناخته می‌شود. یکی از نقش‌های برجسته‌اش، چاک نولند در فیلم Cast Away است، که داستان مردی است که در جزیره‌ای تنها با توپ والیبال زنده می‌ماند. چاک با توپ والیبال صحبت می‌کند و پس از گذشت دو دهه، هنکس اعتراف کرد که “هنوز هم صدای حرفهای ویلسون را در ذهنش می‌شنود.”
در یک مصاحبه با گراهام بنسینگر، او اشاره کرد که واقعاً نقشی را بازی نمی‌کرد و در طول فیلمبرداری، ویلسون را که با او صحبت می‌کرد، در ذهنش می‌شنید. او ادعا کرد که مرخصی گرفتن برای بازگشت به وضعیت روانی عادی، هدف نبوده است. او اظهار کرد: “هیچوقت از صحنه خارج نشدم و همیشه در حال بازی در جلوی دوربین بودم. کل فیلم مثل این بود که خودم را در تلاشی برای زنده ماندن در جزیره‌ای دورافتاده می‌بینم و به خاطر آن فشار، چه فیزیکی و چه روانی، با وضعیتی مواجه بودم که نمی‌توانستم با آن کنار بیایم.”
هنگامی که کارگردان فیلم، رابرت زمیکس، درگیر پروژه‌ای دیگر بود، تام هنکس در طول فیلمبرداری، تغییرات قابل توجهی را در جسمانیتش تجربه کرد. در یک مصاحبه با انترتیمنت ویکلی، اشاره کرد که این ایده از جانب کارگردان بود تا تولید فیلم را به تعویق بیندازند تا او شبیه به کسی شود که در جزیره‌ای دورافتاده و با مقدار کمی غذا زندگی می‌کند. هنکس گفت که دلش برای “آن سیب‌های سرخ شده فرانسوی” تنگ شده بود، غذایی که بیشتر بخش رژیم غذایی او را تشکیل می‌داد و به وی کمک کرد قبل از ادامه فیلمبرداری، ۲۵ کیلوگرم وزن کم کند.
او در مقابل این فشارها، چه فیزیکی و چه روانی، در طول فیلمبرداری مقابله کرد، و بیشتر به خاطر آن بود که “کسی نبود که بتواند با او همکاری کند.”
بازیگری هرگز کار ساده‌ای نیست. فرو رفتن در شخصیتی که ممکن است مشکلات روانی داشته باشد یا با شرایط سختی روبه‌رو شود، می‌تواند تاثیرات منفی‌ای روی بازیگران بگذارد. بگیریم فشار کارگردان باشد یا فشار شخصی بازیگر، بسیاری از آن‌ها آماده‌اند برای ماندگار کردن اسمشان در تاریخ سینما، چنین تضحیه‌هایی را بکنند. آیا بازیگران دیگری را می‌شناسید که به دلیل نقش‌هایشان دچار مشکلات روانی شده باشند؟ تجربه‌های خودتان را با ما در ویجیاتو به اشتراک بگذارید!
منبع : ویجیاتو
